Kiedy wracam z pracy do domu, marzę o ciszy i spokoju. Chwili oddechu, odpoczynku, o ucieczce od miejskiego zgiełku, energetycznych wampirów, ludzi, których nie mam ochoty widywać ani z nimi rozmawiać, a jednak los lub ironia losu sprawia, że muszę.
Otwierając drzwi do mojej przytulnej enklawy, spodziewam się przyjemnej ciszy, takiej, która jest źródłem siły i uzdrawia duszę oraz pełni rolę takiego milczenia, które urasta do nasłuchiwania, czyli słuchania głównie siebie samej.
Niestety, zamiast tego, w moich czterech ścianach, witają mnie dźwięki, które mogą konkurować z hałasem wielkiego miasta w godzinach szczytu. Istna symfonia chaosu, kakofonii, której w ogóle się nie spodziewałam.
Kiedy próbuję złapać oddech we własnym sanktuarium, moje uszy natychmiast spotykają się z żarem wiertarki sąsiada, który jak zwykle wydaje się być w fazie remontowej, i który zawsze znajduje coś do naprawy w najmniej oczekiwanych momentach.
Słyszę również pieśń samotności, ‘serenadę’ miłości, wycie psa, którego smutna melodia wibruje w powietrzu niczym dźwięki sentymentalnej ballady, opowiadającej historię o tęsknocie i oczekiwaniu.
Myślicie, że to koniec ‘atrakcji’? A skąd!
Jest jeszcze plac zabaw. Sztorm dziecięcych słów. Ich głosy przelewające się między drabinkami i huśtawkami. Przekrzykiwanie się i używanie wyrafinowanych wulgaryzmów to część ich nieokiełznanej zabawy. Ich słowa są niczym petardy wybuchające w powietrzu. :-)
Podsuńcie mi, proszę, Szanowni Gracze, pomysł na to, jak się odprężyć i zrelaksować po intensywnym dniu pracy. :-)
aawwmm
Afiliado:
"Robiący spis ludności raz chciał mnie przepytać. Zjadłem jego wątrobę z fasolką i wybornym chianti".
